باز باران ، بی طراوت ، کو ترانه؟!

زیر باران مدیحه ، رو به خورشید ترانه ،

رو به سوی شادکامی .

می دویدم ، می دویدم ،

هر چه دیدم غم فزا بود ، غصه ها و گریه ها بود ،

بانگ شادی پس کجا بود؟

گریه ی پروردگار است،اشک می ریزد برایم.

می پریدم از سر غم ،می دویدم مثل مجنون ،

با دو پایی مانده بر رهاز کنار برکه ی خون.

باز باران ، بی کبوتر ، بوف شومی سایه گستر ،

باز جادو ، باز وحشت ،

بی ترانه ، بی حقیقت ، کو ترانه؟! کو حقیقت؟!

هر چه دیدم زیر باران ، از عبث پر بود و از غم ،

لیک فهمیدم که شادی

مرده او دیگر به دلها ، مرده در این سوگواری..........


 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: